Bu büyük göçün başlıca nedeni iş bulma ihtiyacı olarak karşımıza çıkıyor. Memleketinden gelip iş bulan vatandaşımızın, köyünü toplayıp şehre getirmeye çalıştığı bilinir.Kentler bu şekilde köy haline gelmekte, bugün bakıyorsunuz Başbakan dahi bundan şikayetçi. Şehre gelen insanımız büyük bir baskı altında yaşıyor, kalabalıklar içinde kaybolup gidiyor. Kentte yaşayanlar arasında şehirden ne bekledikleri noktasında bir anket yapılsa karşımıza aynı cevap çıkacaktır. İş imkanı... Oysa insanın şehrinden beklediği bu mu olmalıdır 2017 yılına girilirken? Nüfusunun hayattan beklentisinin iş imkanı olan bir şehre zenginlik akabilir mi? Dünyada marka kent olarak bilinen şehirlerde yaşayanların kentlerinden bekledikleri sadece iş imkanı mıdır?Artık insanlar yaşam tarzına, sunduğu özgürlük ortamına göre şehir tercihleri yapmaktadır.Beklentileri farklı olan insanların yoğunlaştığı şehirlerin sunduğu imkanlar da farklı olmaktadır. Bireyin daha yaratıcı olabileceği bir atmosferi oluşturan, nüfusun çoğunluğunun kültür sanat ve bilim alanında meşguliyetleri olan şehirlerin çekim merkezi olması bir tesadüf değildir. Sanayi bölgesine sahip olmayan, bir tane bile AVM barındırmayan ancak müreffeh toplumlara ev sahipliği yapan bir çok şehir var dünyamızda.İnsanların bisikletle işe gittiği araba sahibi olmadan hayatlarını geçirebildiği kentleri hala bulmak mümkün. Şehir merkezlerinde doğal flora faunanın muhafaza edildiği ve sırf bu anları belgelemek için dünyanın öbür ucundan gelen fotoğraf sanatçılarına rastlanan kentler olduğu biliniyor.İfade edilen nedenlerden dolayı insanların rağbet ettiği, rağbet ettikçe zenginleşen şehirleri bir düşünelim. Bir de insanların ekmek davası için göç ettiği bizim şehirlerimizi gözümüzün önüne getirelim. Bir açmazla karşı karşıya olduğumuz aşikar. Anadolu nun makus talihi karşımıza burada da çıkıyor. Hala insanımız ekmek mücadelesinde, zaten her açıdan zengin olan şehirlerse daha da zenginleşmeye devam ediyor.