Tam 40 yıl önce 1979 baharında rahmetli dedem “Hadi oğlum seni maça götüreceğim diyerek” elimden tutup Merinos Stadyumu’na götürmüştü.
Orada maç yapan iki takımı gördüğümde Yeşil beyaz formalı takımın renkleri hoşuma gitmiş ve onların kazanmasını istemiştim.
Oradaki maç bittiğinde Merinos Stadı’ndan çıkıp bu kez çok daha daha büyük ve kalabalık bir stada, Atatürk Stadı'na geçmiştik.
Maraton tribünün tam ortasında oturduğumuzu hatırlıyorum. O zamanlar “Açık tribün” denirdi.
Yeşil beyazlı ve sarı kırmızılı iki takım sahaya çıktığında benim gözlerim yine yeşillilere takılıyor ve dedeme “Ben burada da yine yeşillileri tutuyorum dede” diyordum dedem de “Tabii oğlum onlar zaten bizim takım” cevabını vermişti.
Bursasporluluğum “renk aşkı” tabirine tam olarak uyacak şekilde tam olarak o anlar da başlıyordu.
Maçı da 3-0 kazandığımızı hatırlıyorum.
Bizim tribünler yıkılıyor ve deplasman tribünün de olan Göztepelileri muzır şeyler söyleyerek kızdırıyorlardı.
Dedemle mutlu bir şekilde eve döndüğümüzde rahmetli annem “Tarık kaç kaç bitti oğlum maç, kazandık mı?” diye sormuştu.
Ben de tribünde söylenen ve benim ezberlemek için uğraştığım o ayıp sözlü tezahüratı gayet de ciddi bir şekilde tekrarlayarak cevap vermiştim.
Benim boyumdan büyük o cevabıma dedem, annem, anneannem bütün ev halkı çok gülmüştü.
O günden tam sonra tam 40 yıl geçti ve rakip yine Göztepe.
Benim için farklı tabi ki, çocukluğumun geçtiği o evde yaşamıyorum, beni büyüten ailem hayatta değil, ikinci evim Atatürk Stadı’nda da değiliz.
Ama Bursaspor var. Bursaspor 'o günden bugüne yanımda kalan’ tek sevdiğim.
İnşallah dünya durdukça var olmaya da devam edecek.
Çünkü Bursaspor bize kaybettiğimiz büyüklerimizin, dostlarımızın, arkadaşlarımızın mirası, emaneti. Bizim de de çocuklarımıza bırakacağımız miras ve emanet.
İşte bu yüzden O’nu yaşatacağız, yaşatmak zorundayız. Öyleyse, yarın ve her zaman, son nefese kadar Bursaspor sen çok yaşa…