Alın yazısı bu ya daha bebek iken savrulmuş usta.Bizim şirket 1982 yılında Sırameşeler’deki Çocuk Esirgeme Kurumu’nun arşiv raflarını yaparken ortaokul çağlarındaki bir delikanlı o kadar gayretli yardım ediyordu ki anlatamam.O iş esnasında kurum müdürünün de tavsiyesi ve ricasıyla Gökçelik ailesine katılan o delikanlı yani Ramazan Özger yetiştirilmek üzere başladığı işte önce çırak sonra kalfa ve ardından da Ramazan ustamız oluvermişti.Kaynak yapma, saca şekil verme, konstrüksiyon gibi işleri teknik olarak okuyabiliyor ve kendini sürekli geliştiriyordu.Her yeni makine aldığımızda bana “Peki, biz ne iş yapacağız abi?” diye sorarBen de ona, “Sana yapacak bir iş buluruz Ramazan usta” derdim.Bir gün sac kesme makinasında çalışıyor, sol elini ise bildiğimiz ambalaj kağıdına sarmış fakat ortalık kan revan.Başparmağı kesilmiş ama o çalışmaya devam ediyor.Apar topar hastaneye gittik, o zamanın olanakları ile tedavisi yapıldı.Ona parmağı ustalıktan, davranışı ise insanlıktan eser kaldı.Yaşadığı sürece tek bir gün bile ne lafını etti ne de hikayesini anlattı parmağının.Benimle muhabbet ederken, uysun uymasın lafının başına veya sonuna “Muhakkak abi” cümlesini mutlaka eklerdi.Zaman geçti Ramazan usta evlendi, üç katlı evini kendi elleri ile yaptı. Üç çocuk okuttu, büyüttü, emekliye ayrıldı fakat işten ayrılmadı. Emekliliğinden sonra da istediği zaman bırakmak üzere yasal olarak çalışmaya devam etti ve mutlu idi.En küçük oğlunu evlendirdikten bir ay sonra Covid virüsüne yenik düştü maalesef.Kolay değil, 38 yıldır birlikteyiz. Sanki fabrikada her an önüme çıkacakmış gibi geliyor.Şirketler yıllandıkça, yaşadıkları ile bütünleşirlermiş ve hatıralar tarih olurmuş.Mekanın cennet olsun Ramazan usta, nurlar içinde yat inşallah.Seni unutmayacağız.
Saygılarımla