Uzun yıllar oldu dünyaya geleli...
Önce aile, kardeşler, kuzenler, derken biraz büyüyünce; sokak, komşular, komşu çocuklarıyla arkadaşlık, okul, üniversite, sonra iş hayatı mücadelesi...
Hayat işte, öyle böyle değil...
Eskidikçe, yenilendiğimi hissedişim mesela...
Çevrendekilerin, kazıklarıyla tecrübe edilmiş hayat...
Hayat öğretiyor insana, yediğin tokatlarla nasıl bir insan olman gerektiğini aslında...
Değer verdiğin insanların gerçek yüzlerini görünce yaşadığın, üzüntüler, hayal kırıklıkları, satılmışlıklar...
Sen ne bekliyorsun, ne buluyorsun?
Sonra mı?
Alışıyorsun, doğal karşılıyorsun...
Hatta birçoğunu bir daha görmemek üzere, hayatın geçmişine gömüp, dönüp arkana bile bakmıyorsun...
Çok kalemde biriktirdiğini, tek kalemde silip atma sanatı...
Hayat işte kamçılayıp, kamçılayıp öğretiyor gerçekleri insana...
Eskiden hiç değilse fotoğraf albümleri vardı...
Hayatımızın kesitleri, o albümde birikir, taşar ama elimizin altında olurdu...
Bilgi ve teknoloji çağı aldı götürdü birçok şeyi...
Çok hızlı hayat, anılar kayboluyor...
Bir kaç saatte silip süpürüyor hayatımızdan her şeyi...
Kısacık hayatımızda, ne ki?
İnsanlar çoğaldı, gerçek bir, iki dost dışında, kalabalıkları kaldıramıyor kafamız...
Şu da bir gerçek zaten yaşadığımız çağda insanların işine yaradığın kadarsın, işi bitti mi zaten yoksun...
Ne de güzel soğutuyorlar kendilerinden...
Sonra, sana değiştin diyorlar, yargılıyorlar...
Ama hiç kimse kendisine bakıp "Ben ne halt ettim de, benden soğudu" diye sorgulamıyor...
Kimi düşmüş para peşine, kimi düşmüş kariyer peşine, kimi düşmüş güç göstergesi koltuk peşine, say, say bitmez...
Sonra karşısındaki kırılmış, üzülmüş, çok da derdiydi...
İşte insan soğur, kimi işinden, kimi eşinden, kimi sevgilisinden, kimi akrabalarından, eşinden dostundan...
Gider de gider...
Çünkü kırgınlığın karşı tarafı etkilemez, hatta farkında bile olmaz...
Bir şey dersen de yine sen suçlu olursun, zeytinyağı gibi su üstüne çıkarlar...
Sonra bir bakarsın hayatından uçup gitmişsin...
Sonra mı?
Sadece "KEŞKE" demekle yetinirsin...
Yani sayın okur,
Şöyle bir baktığımda...
Diyorum ki, ne çok değer vermişim değersizlere...
En güzeli, SİL GİTSİN...
Yarın hatırlamayacaksın bile ne sesini, ne de yüzünü...
Değerli kalın...