Haberler, gerçek ama iç karartıcı...
Tahammül sınırım tükendi.Sahi neydi İnsan Hakları?İnsanca yaşamak neydi?
Hatırlayanınız var mı?Bunları kafamda yoğururken, gözüm camdan dışarıya takılıyor... Elinde çekmeli bir araba, kafasında fener, her yanı perişan bir adam çöp karıştırıyor, eşi de karşıdaki çöpü eşeliyor.
Çocukları da anne babalarının yanında, üstlerinde kazak, ayaklarında terlik koşuşturuyorlar. Sıkı sıkıya kapalı camıma rağmen, neşeli çığlıklarını duyuyorum. Birlikteler işte...Kafamda soru işaretleri uçuşuyor? Gecenin hangi vakti işleri bitecek?
Evleri sıcak mıdır?Yarın gidecekleri bir okul var mı?
Sorgulayıp duruyorum... Ben de ne yapacağımı bilemeden, öylece seyrediyorum.Yüreğim, üzüntüden buz kesmiş... Hava soğuk, ev sıcak, ben buz kalıbı... Ah yüreğimi o çocuklara verebilsem. O anda aklıma geliyor ve hareketleniyorum... Daha yürümeme fırsat kalmadan yok oluyorlar...Ah keşke daha erken davranabilseydim.Ertesi gün de marketten biraz gofret ve çikolata alıyorum... Yarın gelirlerse, bu defa yapışıp kalmayacağım cama... Koşar veririm... O minik yüreklere küçük de olsa bir yaşam sevinci verebilmeyi çok isterim... Belki, insanca bir umut, ne bileyim işte...Onlara kendi yaşam imkanımı sunamam ama, hiç değilse düşünüldüklerini bilirler...Üşüseler de, ıslansalar da mutlular diye düşünerek en azından vicdanımı rahatlatmayı umuyorum.Gerçi kendimi kandırıyorum ama, içim yine de hiç rahat değil... Elimden geldiğince ne kadar yardım yapsam da maalesef bireysel olarak yetemediği biliyorum. ...Ötesini, seçip başa getirdiklerimiz düşünecek... Düşünmeli... Düşünmek zorundalar...Ama... Değerli okur, sizlere de, bizlere de görev düşüyor:Elimizden geleni yaparak, bu soğuk günlerde, belediyelerin koyduğu dolaplara, giymediğimiz kıyafetlerimizi bırakmak...Ve ihtiyaç sahiplerine destek olmak...Sevgiyle ve destekle kalın...