Sosyal medya Eylül karşılaması yapıyor günlerdir...
Herkes güzel, romantik, aşk dolu, biraz da hüzünlü sözler paylaşıyor...
Neden bu kadar seviyoruz Eylülü?
Bir roman kahramanı, "Eylül'de gel" ile bir Alpay şarkısı, düşen yaprakların kuruyan sarmaşıkların hüznü...
Güzeldir Eylül...
Devasa çınarların yaprakları kızardı sararıp dökülmeleri yakındır...
Eylül ya, tabiat ayrı bir renk senfonisi oluşturur, sular başka türlü akar, güneş daha solgun ve sakinleşmiş aydınlatır her yanı...
Kimileri geçmişi, anılarını yaşar, unutamadıkları anları...
İnsanlar daha melankolik olur Eylül'de...
Okullar açılır, sokaklar okula giden çocukların gülüşleriyle aydınlanır...
Çığlıkları sabahın erken saatlerinde başlar, gün boyu sürer gider, yazın o suskunluğu biterken...
Güzeldir Eylül...
Ben ki yaz kızıyım, ben ki denize kuma, aşığım ama, Eylülü bir başka severim...
Yüreğim ayrı bir kıpırdar...
Biraz hüzün, biraz mutluluk...
Her mevsimin ayrı bir güzelliği var elbette...
Eylül ayı sonbaharın habercisidir malum...
Eylül, hüzün, huzur ve dinginliğin birbirine kaynaştığı günler bana göre...
Tarih boyunca, edebiyatçıların, şairlerin, ressamların ilham kaynağı olmuştur Eylül ayı...
Ressamların çizdiği, duygu yüklü, birbirinden güzel renklerin uyumu, huzurudur...
Ataol Behramoğlu'nun güzel bir şiiriyle yazımı sonlandırmak istiyorum...
"Eylül sabahının serinliğini, yaprakların serinliğini ciğerlerime dolduruyorum.
Sessizlik ve serinlik birleşiyor.
Yıkanmış güvercinler.
Ve çok uzakta bir tren sesi.
Her zaman yeniden başlamak duygusu.
Doğuyor içimde.
Her uyanışımda.
Düşmanlarımı bağışlıyorum.
Daha çok seviyorum dostlarımı. Her uyanışımda.
Eylül sabahının serinliğini. Yaprakların serinliğini.
Yüreğime dolduruyorum." Sevgiyle, her yeni güne, daha güzel bir yeniden doğuş ile başlayın...
Mutlulukla kalın...