Kırmaktan çekindiğim, üzmemek için çok dikkat ettiğim herkesi kırıveriyorum...
Elimden gelen bir şey yok, hatta çok zaman kırdığımdan bile haberim olmuyor...
Öyle işte...
Söz konusu ben olunca kırma yarışına giriyorlar, kırılıyorum doğrusu...
Sonbaharın hüznü çöktü üzerime... Kalabalık kente rağmen, bütün yazı sokaklarda araya sıkışıp kalmış parklarda geçiren kuşlar, büyük kümeler halinde uçmaya başladılar, belli ki gitme zamanı gelmiş... Ne güzel olurdu, bizim de böyle bir özelliğimiz olsa...
Günü gelince, hiç beklemeden, yukarıdan sessizce uzaklaşabilsek...
Bu, sadece ölümle oluyor...
Dedim ya Eylülün hüznü çöktü...
Güzel şeyler de olduğunu söylüyor haberler, pandemi sürecindeki karabasan bitiyormuş, sevinelim bari...
Gidenleri, acı çekenleri bir kenara itelim...
Nankörlük etmiyeyim arayan, soran dostlar da mutlu ediyor insanı, ayrı konu...
"Bir sonbahar günüydü" diye başlayıp biten ne çok şiir ve şarkı varmış meğer?
Yok, yok, ben yaşlanmıyorum, dünya dönüyor...
Kanadım yok ki, ürperip kaçıvereyim...
Hayat önümüzde, hava hala sıcak ama, gerçekler buz gibi, kaçılacak bir yanı yok...
Hayat ateş pahası...
İşte, yaşama telaşı...
Öleni, kalanı, güleni, ağlayanı hepsi bir arada...
Cahit Külebi'nin güzel bir şiiri ile yazıma son vermek istedim...
Sonbahar geliyor serçe
Yuvanı ne yapacaksın?
Ayva çiçek açmadan önce. Meyvelerin içi geçecek
Rüzgâr başka çeşit esecek Yağmurlarla ıslanacaksın.
Halbuki ne kadar sıcaksın!
Hayat bizim...
Yönetmek bizim...