Cüneyt Arkın:"Tarlada doğurmuş annem beni, Eskişehir'de. Engerek yılanının yaşayamayacağı bir yerde. 13 kardeşmişiz. Ayağa kalkan üç kişi. Diğerleri yoksulluktan, cehaletten öldü. Yüz koyunun peşinde ablam, ben, annem koşturup geçimimizi sağlardık. Çocukluğum babamla koyun gütmekle geçti. Bütün yoksulluğa, çektiğim acılara rağmen mutluydum. İki ablam genç kızlıklarını yaşamadı. Bahçemizde bir zerdali ağacı vardı, ablam zerdaliler toplar, bana verirdi. Dünya zerdali kokardı. Annem, babamla işte olduğu için ablam ilgilendi benimle, annelik yaptı. Hürdüm… .
