Bir tek söylediğini kendisi bilir ne olduğunu, hatta her şeyi ama her şeyi kendisi bilir…
Neyse o artık?
“Biri” olmak için ömrünü tüketenlerle dolu ortalık, ama ne tüketmek akıl mantık almıyor doğrusu…
Ne olursa olsun yeter ki bir paye olsun. Yeter ki insanlar “sıfat” taksın.
Anlayacağınız yani; dünya bir yana, paye bir yana…
Paye deyip geçme uğruna can verenler var, bu yolda sadece bir sıfat uğruna kaybedince kalp krizi geçirenlere tanık oldu bu gözler.
Vah vah vah…
Ne yazık, ne boş insanlar oysa ki…
Paye rüyaları ile gezen garip insanlarla dolu her yan…
Normal bir insan olmayı beceremiyor bir defa bulaşan.
Ben şunu çok iyi anladım; bir insanı tanımak istiyorsan, ya para ver, ya da paye...
Gerçekten öyle, bunu zaman içinde görmek çok kolay.
Payeyi kapan protokol kapısında en öne geçmek için giriyor sıraya ama onlar da ne yapsın, onlar da haklı, bugüne kadar sayılmamışlar, ezik yaşamışlar, bir anda bir “şey” olmuşlar.
Bir zaman gelmiş, bir anda mevki sahibi olmuşlar. Kendilerini bir şey zannetmişler.
Ya sonra mı?
Yine bir zaman gelmiş, o mevki yok olmuş her şeylerini kaybetmişler. O zaman görmüşler kalabalığın içindeki yalnızlığı, anlamışlar kalabalığın payeden ibaret olmadığını…
Yazımla bütünleştirdiğim, Mevlana’dan bir söz ile bitirmek istiyorum:
Yüzde ısrar etme, doksan da olur. İnsan dediğinde noksan da olur. Ben varım deme, yoksan da olur…
