Yorgunuz…
Gün olur, an gelir. Bahar başına vurur insanın.
Belki güneş, belki oksijen, belki aşk, belki nefret…
Ne dersen de işte…
Ruh yorulur, beden yorulur, göz yorulur, gönül yorulur, sabır da yorulur…
Mevsim yorulur, yıkılır bazen…
Yorgunluk elbette sadece insana mahsus değildir. An gelir, yol yorulur, yolcu yorulur.
Yorgunum ben de, her yorgun kadar bezgin, her yorgun gibi hayatın bir yerlerine kırgın…
Yığılıp kaldığım anları düşündükçe, bezgin hallerde ama yaşamak zorundayız işte. Sen gibi, ötekiler gibi, etrafıma baktıkça yorgunlar çarpıyor gözüme.
Yorgunluk değil hepsinin yüzündeki, bitkin çaresiz yüzler ve ışığı solmuş gözler görüyorum kaldırımlarda.
Tutkular yorgun, umutlar bıkkın, hayaller ölen geleceğin ardından gözyaşı döküyor.
Etrafımızda olup bitenlere suskun dilim ama yüreğim ve aklım düşünmekten yorgun. Kollarım yorgunlara tutunmaktan yorgun, bacaklarım kendim için değil başkaları için koşmaktan yorgun.
Hiç bana sorulmadan adıma girilen yarışlarda koşan ben, yorgun…
Dil görünmüyor sadece ağzım ve yüreğim suskun, sustukça artıyor yorgunluğum.
Belki de hepsi beklentilerden ibaret; umulana karşı ummadıklarınla karşılaşmak…
Osho da diyor ya: Hiç kimseden bir şey beklemediğin gün yara almazsın.
