Ekmek yüzyıllardır siyasi mücadelelerin merkezine oturmuştur.
Tabi siyasi dediğimizde sınıf mücadelelerini de içine almaktadır.
Herkes ekmeği uğruna çalışmak ve çabalamaktadır.
Gelinen noktada ekmek mücadelesinden kasıt sofrada ekmek olmasından çok, genel refah seviyesinin yükselmesinin mücadelesidir.
Bugün ülkemizde yaşayan yaklaşık 83 milyon vatandaş açlıktan ölmediğine göre bir şekilde yiyecek ekmek bulabilmektedir.
Ancak bu durum “evime ekmek götüremiyorum”, “açız” diyen vatandaşların iddiasını geçersiz kılıyor gibi görülmemelidir.
Tartıştığımız konu ideal şartlarda yaşamak değildir; iyi bir eğitim, sağlık hizmeti vb. taleplerin yerine gelmesi veya bir insanın işinin gücünün olması vb.
Bazı sorulara cevap vererek insanımızın durumu kolayca ortaya koyulabilir.
Toplumumuzda borcu olmayan kaç kişi bulunmaktadır?
Kaç kişi borcunu kapatabilecek durumdadır?
Kaç kişinin geliri giderini karşılamaktadır?
Aynı soruyu şirketlerimiz için de sorabiliriz.
Bugün insanımız, özel sektör şirketlerimiz borca batıktır.
Hesaba oturulduğu anda toplumun genelinin ekmeğe muhtaç olduğu gerçeğiyle yüzleşilecektir.
Günümüzde borçların bir şekilde yüzdürülüyor olması, bireysel ya da kurumsal bilançoların ekside olduğu gerçeğini değiştirmez.
Sofrada ekmek var ancak cepler boştur.
