Bahar yaklaştıkça, içim daha bir kıpır kıpır...
Hava her ne kadar kış havasıysa da tabiat kendisini göstermeye başladı, ağaçlar baharın müjdesini verdi...
Küresel güçlere inat atmosferi kirleten, ısıtan, boğan herşeye inat yaşıyor işte insan...
Çiçekler açıyor, koyunlar kuzuluyor, birçok çok şey değişiyor, güzelleşiyor...
Bir tek insanlar değişmiyor maalesef...
Hıyanet yani hainlik tarih boyunca aynı yozluk ve kalleşlikle devam ediyor...
Bahar mevsimi herkesin içinde ayrı bir duygu ve heyecan fırtınası koparıyor bu kesin...
Bazılarına da ters mi tepiyor ne?
Adileşenler, kalleşlik damarı şişenler, birbirlerine çelme atmaya çalışanlar, hatta birilerini kullanıp arkasından film çekenler, bu mevsimde daha da bir kuduruyor... öyle ki...
Başkaları bu mevsimde, güzellikleri görmek yerine sırtından bıçaklanmamak için kendisini koruyarak geçirmek zorunda kalıyor...
Çünkü kimseye güven yok!
Bi rahat durun yahu, o ısırmak, koparmak için uğraştığınız eller sizi adam etti, adam yerine koydu, adam sanıp...
Size hakkınızı aramayı öğretti...
Sizi dost, kardeş bildi...
Bütün dostlarına referans oldu...
Önünüzü açtı...
Yol gösterdi...
Bi durup bakın!
Neredeydiniz?
Neredesiniz?
Nasıl yakıştırdınız kendinize "hain" damgasını?
Nasıl baharda hainlik travması yaşattınız sizi sevenlere?
Hiç kimseye güven kalmamış, herkes kendi çalıyor kendi oynuyor... Birbirinin kuyusunu kazıyor...
Öyle bir zamana geldik ki, insan kendi gölgesinden korkar oldu...
Sadi Şirazi ne kadar güzel söylemiş "Kimsenin, senin yanında görünmesine güvenme, karşına geçmesi için bir adım, düşmanın olması için, bir lafın yeter"
Neyse....
Yaz geliyor, güneş, kum, deniz kimsenin aklında bile kalmazsınız....
Hadi güvenle kalın!
