“Ne zaman yalnızkalsam, hayalimdeki adam, sanki gerçekmiş gibi, bulur beni” diyor şarkı. O adam diyor, ama hayalimizdeki insan diyelim biz.
Kendimizden ayrı hayal kurmak mümkün mü? Başkası gibi görünse de hayalimiz deki insan, aslında kendi arayışımızın bir uzantısı.
Ah bu arayış
Bu yolculuk
Bitmiyor
Bitemiyor
Sorsak herkes her şeyin doğrusunu biliyor. Ama ne kadarını uygulayabiliyor? Yoksa ansiklopedi gibi kafasının içinde mi duruyor? Bilmekle uygulamak arasındaki boşluk, meselemiz.
Farkındalık gibi. Eyleme geçmeyince habire mazeret üretiyor insan. Daha yüksek perdeden başka şeylerden bahsediyor. Ama içindeki sesi bastırmak mümkün mü?
Bir kere uyandımı içindeki bereket
Çatladımı tohumun kabuğu
Çıkacaksın rüzgara
Yağmura
Kolay değil elbet, kolay yeşermiyor yapraklar, kolay hasat vermiyor toprak.
Doğrulacaksın
Güneşin her tonuna
Yoksa, “sen benden gittin gideli” diyorya şarkı, insan kendinden gidiyor aslında.
Sevgiyle kalın
