Ekmek ve su kadar ihtiyacımız var barışa...

Ülkemde üzücü şeyler olduğu zaman,
canım yazı yazmak istemiyor.
Örneğin şehit haberleri herkes gibi beni de derinden üzüyor. Terör olayları hepimizin moralini yerle bir ediyor.
Bunlarla birlikte sanal alemde ve bazı yayın organlarında en uç ve radikal düşüncelerin birbirlerine insafsızca hakaret etmeleri, üzmenin yanında topluma korku veriyor. Bu durumlarda içimden hiçbir şey yazmak gelmiyor.
Özellikle Konyada oynanan milli maçta ülkemizde teröre kurban verdiğimiz vatandaşlarımız için bile bir dakika sessiz duramadık. Yine son Yunanistan ile yaptığımız ve her iki ülkenin başbakanlarının stadyumda seyirci oldukları dostluk maçındaki ıslık sesleri tam bir kaostu. Bırakın yabancı ülkelerin terör kurbanlarını ıslıklamayı, kendi terör kurbanlarımızı bile ıslıklamamıza ne diyeceğimizi bilemiyorum.
Nedir bu sosyolojik ve psikolojik durumumuz..?
Kesinlikle irdelenmeli. Savaşta bile düşman bayraklarını ayaklar altına almayan bir toplum iken… Nasıl bu hale geldik diye düşünmeliyiz? Yine stadyumlarda geçmiş dönemlerde hizmeti geçmiş bir sporcunun veya bir yöneticinin anısına bir dakika saygıyı bile beceremiyoruz.
Hadi kendi içimizde yapıyoruz ama bütün dünyanın gözlerinin üzerimizde olduğu ve binlerce Türk bayrağının dalgalandığı bir ortamda çıkan yuh veya ıslık sesleri ülke imajımıza ve kendi ellerimizle ülkemize ancak bu kadar zarar verebiliriz. Gelen turisti dövmek, yabancının milli marşını yuhalamak bize yakışıyor mu diye kendi kendimize sormaktan başka…
Söylenecek bir söz bulamıyorum.
Ekmek kadar, su kadar ihtiyacımız var barışa bunu başarmalıyız başka ne diyebilirim ki…
Saygılarımla...

EKOHABER