Görmediğimiz dokunup farkedemediğimiz ne çok güzellikler akıp gidiyor hayatımızdan...
Bir çiçeğin, her yaz aynı yerde aynı renklerde açtığını görmüyoruz bile...
Kaldırım taşları arasında biten yeşil çimenlerin yaşama sevincini hayata merhaba deyişlerini duymuyoruz bile...
Hayat akıp gidiyor önümüzde...
Ne kışı, ne yazı algılayamıyoruz, farkedemiyoruz...
O mükemmel ve büyük organizasyonu yaşamayı bile beceremiyoruz...
Aklımız, yaşamımız gözlerimize ve aklımıza öyle bir perde çekmiş ki varolanı yaşamaktan, mutlu olmaktan korkuyoruz...
Aklımız iptal, fikrimiz küflenmiş...
Hayat telaşı, sonuç?
Bir hiç, kendimizi yaşayamıyoruz..
Sokak hayvanları gibi yaşamak gerek..
Küçük mutlulukları öğrenmek ve öğretmek gerek...
Yaşam kendi içinde akıp gidiyor, kaçırdığımız her an uzaklaşıp gidiyor, yine dönecek devinim devam ediyor ama, biz onları görmemeye, farketmemeye alışmışız...
O çiçek belki onlarca yıldır orada, her ilk bahar açıyor kışın kuruyup gidiyor.
Biz ne o çiçeği, ne üzerine konan arıyı ve kelebeği görmeden, o anı yaşamadan geçip gidiyoruz, aklımızda binlerce karanlık belirsiz çözülmüş veya çözülmemiş problemlerle...
Boğuşuyoruz...
Bize sunulan güzelliklerin, mutluluğun, mucizelerin farkına bile varamıyoruz...
Mutlu değiliz hiçbirimiz...
Kaygı, endişe almış başını gidiyor...
En masum, en kenarda mutlulukları görmeden, bilmeden...
Akıp giden yaşamdan uzaklaşıp, cehennemin dehlizlerinde kayboluyoruz, güneş sadece etrafımızı aydınlatıyor zannediyoruz ki, içimize dökülmeyen o ışık ırmaklarından, aydınlık şelalelerinden yoksunuz..
Yalvarıyorum, açın artık gözlerinizi, inanın gülümsemeyi unutmuş dudaklarınız biraz gevşesin...
Gülün, size sunulan güzelliklerin farkına varın, sevgiyle, tebessümle alıp kabul edin....
Rutine bağlamış gidiyoruz...
Hayat akıp gidiyor, dur diyemezsin durduramazsın...
Kırmayın, kırılmayın...
Fark eden, fark edilen ol, değer veren, değer gören ol...
Sevin, sevilin, mutlu kalın...
