Mart kapıdan baktırır, kazma kürek yaktırır derdik. Mayıs oldu, havalar bir türlüısınmıyor. Halbuki bir dahaki bahara demiştik pek çok umudumuz için. Cemreydi, bahar bayramıydı derken hıdırellezi yaşadık dün. Hızır ve Ilyas peygamberlerin dünyayı gezip, yılda bir kez buluştuğu günü kutladık. Belki gelir artık bahar.
Adetlerimiz doğamız aslında. Doğayı hissederek yaşadığımız günlerden gelen alışkanlıklarımız. Hıdırellez de onlardan biri. Ateşin üzerinden atladık, dileklerimizi yazıp gül ağacının dibine gömdük, çaldık söyledik...
Bahara yeniden merhaba dedik.
Ben İsabey’deydim. Eski adıyla Esebey köyü. Yeni kurulan Esebey Kadınları Tarımsal Kalkınma Kooperatifi başkanı Hanife Calışkan, hıdırellezi bir kaynaşma fırsatı olarak değerlendirdi. Ben de katılan yakınlarım nedeniyle dolaylı olarak hıdırellezi orada yaşadım. İsabey, her ne kadar Yıldırım Belediyesi’nin bir mahallesi olsa da da, hala küçük köy meydanı, köy kahvesi ve şimdi de muhtarlığa ve köy kadınlarının kooperatifine ev sahipliği yapan belediye konağıyla şirin, sıcacık bir belde.
Çocukluğumdan hatırlarım, sokaktaki ateşte eski eşyaları yakardık. Herkes bir şeyler getirirdi. Sanki dertler de yanıp gidiyordu onlarla beraber. Simdi de “eski ve kullanmadığınız eşyaları tutmayın, enerjisi sizi olumsuz etkiler” vs deniyor. Doğadan gelen her kültürel adet aslında bugünkü söylemlere cevap veriyor. Hıdırellez ateşi de bunlardan biri.
Sonra dilekler.. Herkesin derdi de dileği de kendine, ama sağlık ve huzurdan başka ne istenir?.. “Bahar oldu aman,al kese astım gül dalına,adadım yârin adına iki göz oda...” diyor Sezen Aksu Hıdırellez sarkısında. “Dağ yeşil, dallar yeşil, yandılar bayrama”... Ama sevdiği yoksa insanın yanında, her gönül şen, ama kendi bahtı kara gorunuyor.
Yine de bahar umut mevsimi. Sevgiler kederin içinde de olsa yeşerecek. Yoksa can mı dayanır hasrete?.. 14 Mayıs’ta da seçimler var. Dilerim artık kutuplaşmaların sonu olur, beraber huzur içinde yaşadığımız günler yeniden can bulur. Bahar gerçekten gelir.
Sevgiyle kalın.
