Gençliğimin ilk yıllarında baba evinde bana ait özel bir oda olmadığı halde, kirada oturduğumuz iki katlı evin terasına çıkan merdiven boşluğunu sevdiğim şarkıcı ve tutmuş olduğum futbol takımının resimleri ile süslerdim. Bu bana yaşama sevinci verir ve bu durumdan da çok mutlu olurdum.
İlk iş yeri açtığımda, yani 16.06.1976 günü almış olduğumuz masa, 3 sandalye, ilk profil kesme aletim, daktilom, hesap makinam, telefon defterim, ilk banka hesap defterim, elbise askım, dolabım ve sakladığım diğer hatıralarımı yanımda taşıdım ve en çok onlara önem verdim, hatta ve hatta yangında ilk kurtarılacak malzemeler sınıfına kaydettim.
Daha sonraki yıllarda ise samanlı kağıda basılmış ve üzerinde telefon numarası bile olmayan ilk kataloğum, neredeyse elli yılı bulan süre boyunca hazırlattığımız eşantiyonlardan, kataloglardan, masa takvimlerinden birer örnek saklayarak günümüze getirmeyi başardım.
Belki inanmayacaksınız ama işe başladığım ilk günden günümüze kadar kullanmış olduğum ve toplantılarda notlar aldığım ajandaları, not defterlerini, ilk katıldığımız fuarın resimlerini, ilk aldığımız faturaları ve ödeme makbuzlarını, ilk yapmış olduğumuz çelik rafların parasını bozuk para olarak ödeyen bakkalın 25, 50, 100 kuruş ve 2.5 TL olan nikel paralarını bile muhafaza edilerek günümüze ulaştırma lüzumsuzluğunu gösterdim.
Bu, lüzumsuz diyerek şakalaştığım cansız cisimler ile nasıl bir bağlantım olduğumu kelimelerle anlatamam.
Aynı zamanda merakımdan dolayı topladığım tesbihler, biriktirdiğim metal paralar ve dünyanın dört bir köşesinden getirmiş olduğum bölgesel figürlerden oluşan hediyelik süs eşyalarını atamam, biriktirim çünkü hatırası mutlu eder beni. Onlara baktığımda bir daha oradaymışım gibi hissederim ve gezmiş olduğum yerlerin hatırası dolar içime.
Özellikle saklamış olduğum yazılı notlarımdan şunu çıkarıyorum, iş dünyasında değişen hiçbir şey yok. Sadece paradan atılan sıfırlar ve tekli hanelere inen, enflasyonsuz geçirdiğimiz sayılı yıllar. Gerisi ve duyulan endişeler hep aynı.
Bugün sakladığım hatıralar, yani cansız cisimler ve yapıp biriktirdiğim resimler ile küçük bir müze haline geldi. İnanın bana dünyanın dört bir yerinden gelen müşterilerimizin en çok ilgilendiği yer de işte o mini müze haline getirdiğimiz yer.
Hepsinin ayrı bir hikayesi vardır hatıramda, rahmetli babamın yedek subay olarak yapmış olduğu deri palaskasını mı, rahmetli dayımın tütün sardığı tabakalığı mı, yine rahmetli amca oğlunun Almanya hatırası verdiği 10 Mark mı, rahmetli anneciğimin hediye getirdiği tesbihi mi desem, anlatmakla bitiremem ki.
Aslında cansız cisimlere ayrıca gıcık da olurum, biz canlılardan çok yaşarlar diye ama atamam.
Saygılarımla.
